Η ταινία

Η ταινία καταστροφής «Η μέρα μετά το αύριο» βασίστηκε στην επιστημονική μελέτη ενός ακραίου σεναρίου περί απότομης κλιματικής αλλαγής που εκπονήθηκε από έναν ερευνητή του πανεπιστημίου του Southampton. Στην ταινία του 2004, η υπερθέρμανση του κλίματος προκάλεσε απότομη κατάρρευση της μεσημβρινής ανατροπής κυκλοφορίας του Ατλαντικού (AMOC), με αποτέλεσμα να συμβούν καταστροφικά γεγονότα όπως, ανεμοστρόβιλοι που καταστρέφουν το Λος Άντζελες, πλημμύρες στη Νέα Υόρκη και το πάγωμα του βόρειου ημισφαιρίου.

Η μεσημβρινή ανατροπή κυκλοφορίας του Ατλαντικού (γνωστή και με τα αρχικά AMOC ή με τον όρο «παγκόσμια ζώνη μεταφοράς του ωκεανού») διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο στις καιρικές συνθήκες που επικρατούν στον πλανήτη, καθετί που επιδρά πάνω της έχει τεράστιο επιστημονικό – και πρακτικό- ενδιαφέρον. Η «παγκόσμια ζώνη μεταφοράς του ωκεανού», με την οποία είναι ίσως πιο εξοικειωμένοι όσοι έχουν παρακολουθήσει το ντοκιμαντέρ «Μια Άβολη Αλήθεια», μεταφέρει θερμά, επιφανειακά ύδατα από τον Ατλαντικό προς την Αρκτική. Στην πορεία, το νερό αυτό θερμαίνει τον αέρα σε μεγάλα γεωμετρικά πλάτη και έπειτα ψυχραίνεται, βυθίζεται και αναδύεται ξανά στον ισημερινό, όπου κυκλοφορεί ως ρεύμα σε μικρότερα βάθη.

Η καταιγίδα

Μετά τη διακοπή της μεσημβρινής ανατροπής κυκλοφορίας του Ατλαντικού, ένα δίκτυο μαζικών χιονοθύελλων σε σχήμα τυφώνα, που καλύπτουν ολόκληρες ηπείρους, εναποθέτει τεράστιες ποσότητες χιονιού το οποίο αντανακλά το φως του ήλιου, με αποτέλεσμα σε λίγες μόλις μέρες να δημιουργείται μια εποχή παγετώνων. Σαν να μην ήταν αυτό αρκετό, ο αέρας στο μάτι της κάθε καταιγίδας είναι τόσο κρύος που παγώνει τους ανθρώπους ακαριαία. Ο φίλος του Jack, Terry Rapson, κλιματολόγος από το Ηνωμένο Βασίλειο, εξηγεί ότι ο κρύος αέρας από την κορυφή της τροπόσφαιρας κατεβαίνει τόσο γρήγορα το μάτι της κάθε καταιγίδας που δεν ζεσταίνεται όπως αναμενόταν. Υπολογίζει ότι ο αέρας πρέπει να είναι -150 ° F (περίπου -100 ° C) ή πιο κρύος, καθώς παγώνει αμέσως τα καύσιμα των αιωρούμενων ελικοπτέρων και σκοτώνει τους ανθρώπους.

Υπάρχουν δύο βασικά προβλήματα με αυτήν την περιγραφή της καταιγίδας.
Πρώτον, η τροπόπαυση (το υψηλότερο και το πιο κρύο μέρος της τροπόσφαιρας) είναι κατά μέσο όρο -60 ° C και πουθενά δεν φτάνει τους -100 ° C. Δεύτερον, το μάτι ενός τυφώνα – και πιθανώς των καταιγίδων σε σχήμα τυφώνα – έχει τη χαμηλότερη πίεση από οποιοδήποτε σημείο στην καταιγίδα. Αυτό το θεμελιώδες χαρακτηριστικό δείχνει ότι ο αέρας στα μάτι της κάθε χιονοθύελλας πρέπει να κινείται ανοδικά, όχι να βυθίζεται από την τροπόπαυση.

Αργότερα στην ταινία, η επιστήμονας της NASA Janet Tokada παρακολουθεί τις καταιγίδες χρησιμοποιώντας δορυφορικά δεδομένα. Σημειώνει ότι η θερμοκρασία μειώνεται εντός της καταιγίδας «με ρυθμό 10 βαθμών ανά δευτερόλεπτο». Είτε η μέτρηση είναι σε Φαρενάιτ είτε σε Κελσίου, αυτός ο ρυθμός αλλαγής είναι αβάσιμος.

Συμπέρασμα

Συμπερασματικά, υπάρχουν πολλά προβλήματα με το σύστημα καταιγίδας όπως παρουσιάζεται στην ταινία, μόνο μερικά από τα οποία συνοψίζονται εδώ. Μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι ένα τέτοιο τρομακτικό μετεωρολογικό φαινόμενο δεν θα μπορούσε να συμβεί στον πραγματικό κόσμο.

Πηγές
climatesight.org
sciencedaily.com